“(…)
Beni, olmak acısıyla yalnız bırak.
(…)”
“Sekiz Kitap’tan Seçmeler, Sohrab Sepehri, Çev: Nazila Hamedan – Nejad, Epos Yay., Ankara, 2008, s. 24
“(…)
Her kargaya, bir çam ağacı vereceğim.
(…)”
agy s. 83
“(…)
Karakavakların ardında
temiz bir gaflet vardı, beni çağıran.
(…)
Bir su kenarında
çarıklarımı çıkardım ve oturdum, ayaklarım suda:
‘Ben ne yeşilim bugün
ve bedenim ne kadar uyanıktır!
(…)
hayat boş değil:
şefkat var, elma var, inanç var.
Evet
şakayık var olduğu sürece, yaşamak gerek.
(…)
Uzaklarda beni çağıran bir ses var.’”
agy s. 85-87
“(…)
Rüzgar çınarı.
Ben tanrıyı aramaya gidiyordum.”
agy s. 91
“DOST
I should be glad of another death.
T. S. Eliot
(Furuğ Ferruhzad’ın anısına)
Büyüktü,
bugünün ahalisindendi
ve tüm açık ufuklarla akrabaydı
su ve toprağın dilinden ne güzel anlıyordu.
Sesi
gerçeğin perişan hüznü gibiydi.
Ve gözkapakları
şeylerin gidiş istikametini
bize gösterdi.
Ve elleri cömertliğin saf havasını
karıştırdı
ve şefkati
bize doğru gönderdi.
Kendi yalnızlığı şeklindeydi
ve zamanının en romantik eğimini
ayna için yorumladı.
Ve o, yağmur gibi, tekrarın tazeliğiyle doluydu.
Ve o, ağaç üslubuyla
ışığın sağlığı arasında yayılıyordu.
Her zaman rüzgarın çocuğunu çağırıyordu.
Her zaman sohbet zincirini
suyun sürgüsüne düğümlüyordu.
Bizim için, bir gece
muhabbetin yeşil secdesini
öylesine açık ifade etti ki
biz toprağın yüzeyinin duygusuna el sürdük
ve bir su kovasının şivesi gibi tazeleştik.
ve defalarca gördük
bir müjde salkımını toplamaya
ne kadar çok sepetle gittiğini.
Fakat olmadı
ki, güvercinlerin açıklığı karşısında otursun
ve gitti hiçin kenarına kadar
ve ışıkların tahammülünün arkasına uzandı
ve hiç düşünmedi
ki, biz kapıların telaffuzunun perişanlığında
bir elmayı yiyemeyecek
kadar yalnız kaldık.”
agy s. 92-95
