Ah can dostum,
1 sene önce Temmuz ayında bir arkadaşımın aracılığı ile onunla tanışma fırsatım oldu. Ataşehir Geçici Hayvan Barınağı’na gittik.Niyetimiz yavru bir golden almaktı ama Hera bu tabularımızı yıktı. Daha önce hiç gitmemiştim, daha doğrusu gitmeye cesaretim olmamıştı bir hayvan barınağına.Gidersem oradan salya sümük çıkacağımı,aklımı orada bırakacağımı biliyordum.Öylede oldu zaten. Her neyse aradığımız kriterleri söyledik. Aslında bu cümleyi yazarken bile ayrımcılık yaptığım için kendimden utanıyorum.Oradaki hayvanların bir kriteri yok, kriteri olan onları sahiplenmeye gelenlerdeydi ve ne kadar da saçmaydı.Gönüllü insanlar aracılığı ile bakılan bu yavruları tek tek dolaştık.Her cins , her yaş aralığı var. Hani o petshoplara deli para bayılıp aldığınız sonra da zevkinize malzeme ettiğiniz küçükleri orada görmeniz mümkün. Barınağın giriş sol kısmında kulübelerinin yanında şebeklikler yaparak dikkati kendine üstüne çekmeye çalışan dostları görebilirsiniz.Gerçi biz 3 aylık,erkek golden bebesine odaklandığımız için hiç orası dikkatimiz çekmemişti.Teker teker dolandık kulübeleri en sonunda da gönüllü bakıcılık yapan bir bayan dişi (kısırlaştırılmış) , 7 aylık bir zilliyi bize gösterdi. Tamam bunu sahipleniyoruz dedik. Allah’ım yok böyle bir şey. Mutluluktan yalamak,üstümüze zıplamak bir kenara dursun şapşal nefes nefese kaldı heyecandan. Sahiplenelim dedik de öyle hadi verelim hayvanı alın gidin demiyorlar size.
Öncelikle tasma almanız lazım ve oradaki veterinerden karnesini ve bir kaç evrak imzalayarak üstünüze kaydını yaptırıyorsunuz. Tüm bu prosedürden sonra turp gibi bir minnoşunuz oluyor efendim.Oradaki hayvanların bakımları çok zor , maddi anlamda da çok zorlanıyorlar.Bu yüzden çoğu gönüllüler günlük bakıcılık yapıyorlar,mama alıp getiriyorlar. Olur da niyetlenirseniz gitmeye ( dilerseniz ayarlayıp bir gün hep beraber gidebiliriz) arayıp barınağı neye ihtiyaçları olduğunu öğrenip gidiniz.
Her şeyi hallettik tasmasını taktık. Tam arabaya doğru gidiyoruz. Hera tüm o sırada duran arkadaşlarını gidip teker teker koklayıp vedalaştı. Bir an afalladık nasıl yani olduk ama ciğerli çıktı bizim zilli 🙂 .Onca vedadan sonra gidelim derken korkudan binemedi aramaya.Onunla beraber geçtim bende arkaya korkudan titremeye başladı yol boyuncada arabanın arka camından gerisin geriye baktı. Neyse şuan bizim zillinin keyfine diyecek yok. Mama yiyor, yatıyor, sıçıyor, en sevdiği oyuncağı (AYISI) ile de uyuyor.
FAKAT !
Hiç bir hayvan onun kadar şanslı olamıyor ne yazık ki. Tecavüze uğrayan,açlık çeken, şiddete maruz kalan ve daha onlarca sayabileceğim zorluklar içinde yaşamlarını sürdürmeye çalışıyorlar.Oturduğunuz yerin belediyesinden barınak yapımı için yardım isteyebilirsiniz ya da youtube’dan evde yapılabilecek malzemeler ile yuva yapabilir en basiti ise kapınızın önüne su, mama eski bezlerden sıcak bir yer yapabilirsiniz.
Son olarak da Sapanca’da yaşanan katliama ise sessiz kalmayınız !!!!
#sapancadakatliamvar
