Zaman bana hep susmayı öğretti. Vakit gelene kadar ne olursa olsun “sus” dedi. O kadar haksızlığa,tüm yaşananlara karşı ne olursa olsun konuşma,herşeyin bir vakti var. Zamanı dinledim ve sustum, hep bekledim “zamanı var,zamanı var”…
Ama nedense o zaman hiç gelmedi yada geldi de ben mi kaçırdım bilmiyorum. Bir gün aynaya dönüp baktım, aynada yüzlerce yüz gördüm ama ben yoktum. Evet karşımda aynada yüzlerce yüz ama ben yokum. Sonra durdum ve düşündüm, en sonunda anladım ki zaman bana susmayı değil kendini unutmayı öğretmiş. Ve ben de bunu o kadar iyi öğrenmişim ki kendimi artık ben bile hatırlamıyorum…
Kişisel bloğumu ziyaret etmek isterseniz —> SiyahGolge
