En son ne zaman üzüldüğümü düşündüm. Kendime neden acıdığımı, kendime neden kızdığımı, kendimle olan tüm sorunumun ne olduğunu düşündüm. Çünkü benim genelde kendimden başkasıyla sorunum olmaz. Varsa yoksa tüm derdim Ben’imdir…
Bencillikten değil aslında bu söylediklerim. Ne olursa olsun dönüp önce kendime bakarım. Çünkü her şeyin sorumlusu Ben’imdir. İlk bakışta bunu kabul etmesi zor gelebilir. Ne demek her şeyin sorumlusu Ben’im? Adamın biri yahut bir kadın beni kırmak için çabaladığında sorumlusu Ben mi olacağım? Yoksa Doğu’daki terörün, batıdaki fırtınanın, kuzeydeki cinayetin, güneydeki sevişenlerin sorumlusu da mı Ben olacağım?
Evet. Ben olacağım, oluyorum. Sen hiç duymadın mı Brezilya’da kanat çırpan bir kelebeğin Teksas’da kasırga yaratabileceğini? Bizler de kelebek gibi değil miyiz zaten… İki incecik kanatların aşağı yukarı hareketinden oluşan fırtına, iki dudağımız arasından çıkan sözler misali etkili oluyor. Sözler, duygularımıza ayna oluyor. Üstelik bunun yanı sıra Ben güzellik düşkünüyümdür. Sözün güzelini severim, dolayısıyla aynanın da güzel gösterenini. Hal böyle iken kendimi her şeyden sorumlu tutarım. Göğsümü gere gere tüm yanlışlarımı-doğrularımı üstlenir ve kendimi olduğum gibi sevmesini bilirim. Gülümsemelerim nedensiz olur, sevgilerim koşulsuz… Her şeyi ve herkesi sevmeye açık olurum.
Sevmek… şu hayattaki en güzel eylem. Tadına vardığımdan beri üzüntülerim anlık olmaya başladı. Bu yüzden “en son ne zaman üzüldüğümü düşündüm” diye başladım söze. Çünkü hayli bir zaman geçmiş üstünden. Hem de farkında bile olmadan. Bugün kendimi perişan edecek kadar üzüldüğüm günleri hatırladığım da “Şimdi o halde olsam ne yapardım?” diye düşünüyorum…
Herhalde dünyanın saatte 1670 km hızla kendi etrafında dönüşünü düşünür sonra bunu nasıl olurda hissetmeyiz diye meraklanırdım. Yahut şu aşağıdaki çöp kovasını tasarlayan arkadaşımızın ne heyecanla işini yaptığını, sonrasında kim bilir kaç eleme sonucu onunkinin seçildiğini ve o an ki mutluluğunu düşünür yine gülümserdim.
Demek istiyorum ki Ben, her şeyin sorumlusu olan kişi, en büyük mutlulukları yaşayacak kadar değerli ve en büyük acıları sürdürmeyecek kadar Hiç’im.
