“(…)
ömrüm
yalnızlıkların çölü
(…)”
Sevgiler Kanarken, Hüseyin Yurttaş, Türkiye İş Bankası Kültür Yay., İstanbul, 2012, s. 3
“(…), oyun sevinçleri
dalgın avlulara inen akşamlarda
çağrılmak kokusu
(…)
tanıktır gökte yıldız
ayın ürperdiği geceler
suların yalnızlığı söylediğine
ıssız orman içlerinde
(…)”
agy s. 5
“(…)
kirpiklerimiz hüznün buğusu
uzaklardır bakıp durduğumuz
yitip giden neyse oralarda
neyse gelecek sandığımız
bizi kıyılara mıhlayan
çılgınca tutkumuz
(…)
sönmüş birer yanardağdır suskun yüreklerimiz
vuruşları gizli, sesleri saklı
göğüs kafesimizde uykuda unuttuğumuz
kan uğultusuyla başkaldırırlar bazen
kıpkızıl kanar içimizdeki magma
sonra okyanus diplerinde göklere yükselen
dumanımız görünür
hepimizin maviliğidir kirlenen”
agy s. 12
“kederden güldüğün gün
akla ziyan bir bilmecedir çözdüğün”
agy s. 21
“(…)
hükmünü sürsün güz, öksürüklerde verem izleri
yine de zamanı değil ölümü düşünmenin
(…)
dört mevsim devrilir gider
sonra yıllar eskir ve bizim tarihimiz
kurşuni birkaç satır belki
belki satırları karışmış bir sayfa
geçtiğimiz yollarda okunaksız ayak izlerimiz”
agy s. 39
“hep başkalarına gider gider de
yine kendine kalırsın”
agy s. 57
“güz vurgunu
güze vurdum
tuttum ince serin rüzgar izini
yalnızlığıma yürüdüm
(…)”
agy s. 60
“ünlem
şiire tutun, kırlara yürü
sözün kıvamı gelsin
bırak metropol yalnızlıklarını
sıyrıl büyük karmaşadan
kendini bul
(…)
yüzünü anımsa eski dostların
gülümseyen aydınlıklarıyla
(…)
(…) anla
günlerin bizden neler götürdüğünü
şu bencillikler çağında
(…)”
agy s. 75
“(…)
işim var. git. güneş balkırken
‘uykuların doğusu’nu bul
(…)
(…) yüzyıllardan
yüzyıllara ters akan ırmaklarız
öğrendik artık yedi rengin bir beyaz ettiğini
yanmışların tarihi saklıdır diye küle bakmayı
(…)”
agy s. 90
“(…)
kan kurumaz öyküler unutulsa da
(…)”
agy s. 96
