“(…) Yön duygun iyi değil, hiç olmadı. Sürekli kayboluyorsun. Hayatın, bir anda kendini hiç tanımadığın sokaklarda bulmakla geçti. Hiç tanımadığın kadınlar ve erkekler. Yolu ve insanları anlamakta güçlük çekiyorsun. yakın zamana kadar anlayabildiğini düşünüyordun. Üst üste o kadar yanıldın ki sonunda pes ettin.
(…)
Yola çıktığınız andan itibaren kaybolacağından endişe ediyordun. Kaybolarak yaşama alışkanlığına sahip biri için yersiz bir duyguydu. (…)
(…)
(…) Bir kez kaybolduktan sonraki bütün kayıplar anlamını yitiriyor. (…)”
Yol, Tarık Tufan, Tuhaf 18
