Yürüyorum.
Çift yürürdüm yolları tek başıma. Gider ve dönerdim. Dönüp dolaşıp aynı marketin önünden geçer, aynı evin merdivenlerinden sekerdim. Zorlasam; şimdi getirebilirim burnumun dibine, kaldırım kokusuna karışan portakal çiçeklerini. Bir gün tek yürümeye zorlandım. Tek sayıyla çıkıp, dönüşü olmayan ve merdivenleri üst üste çok birikmeyen başka bir evde aldım soluğumu. Yorgunluktan düştüğüm oldu tutunamayıp dallarından. Avuçlarım patladı korkumdan. Yeter demedim, yürüdüm.
Küçüksün böcek, ben büyüğüm!
Dünya, ufağım ben.
İlişme bana…
Ama sen;
Küçüksün kainatta…
Fariborz Lachini – Aida
Korkuyorum büyük konuşmaktan. Büyüğün büyüğü ile karşılaşmaktan… Küçük küçük cümleler kuruyorum. Ağzımı kapatıyorum kocaman. Susuyorum. Boyumu aşmasın ağzımdan çıkan, olur ya; yutamam pişmanlığımı. Erimez midemde keşkeler. Hem dilim yorulur keşkelerden hem ihanetler peyda olur kalbimin hükmüne.
Korkuyorum büyük konuşmaktan, ufak ufak susuyorum söylenmeyecek sözleri. Başından ve sonundan düşünüp, noktasından tadıyorum. Yarım bıraktığın kırgınlıkları somuruyor yüreğim sessizce. Söylesem neye yarar? Okuyorsun. Okuyorsan; içinden oku. Ama yapma; bana maval okuma. Karşıma dikilip aşkına gazeller yakma. Büyüksün böcekten, yalnız 1.5 metre yüksekten masallar anlatma. Dinlemem senin mutsuz sonlarını. Anlamam senin çatırdayan yalanlarından; ısıtmaz! Çatlak sesinle böldüğün uykuları yapıştıramam çatlaklarından. Uyunmaz!
Sızıyorsun bir sonbahar yine düşüncelerime. Hala bana olan aşkına getirip sözü, bir ışık yokluyorsun bakışlarımda. Ama yapma; gözlerim sönük, bakışlarım donuk, ağzım kuru ve kalbim boşlukla dolu. Sana karşı!
Sana karşı gelip, sırtımı dönüp sana; yürüyorum. Bazen çift yürüyor, bazen tek duruyorum adını bilmediğim sokakların başında. Bu da gelir geçer. Yanımdan… Sen? Sen geçmezsin aklımdan; uslu durursan! Uslu dur, ben yürüyeceğim biraz. Uyandırma kızgınlığımı…
